nalalapit na ang aking labing-walong kaarawan..
ngunit madalas at bawat araw na lumilipas ang bigat ng pakiramdam ko at may luhang unti-unting pumapatak sa aking mga mata..
nangyayari ito madalas kapag ako'y nag-iisa sa kwarto..
hindi ko nais makita ng sinuman na ako'y umiiyak..
naisip ko, malapit na nga pala ang kaarawan ko..
ngunit parang may kulang..may kulang sa puso ko na hindi mapupunan ng kahit na sino..
paano ang isang nag-iisang anak ay maagang nawalan ng isang ama..
hindi masisilayan ng kanyang ama ang ganap na pagdadalaga ng kanyang itinuturing na prinsesa..
innisip ko na kung andito pa siya at kapiling namin, hindi sana kami nalulungkot ng ganito..
ang hirap tanggapin na ang buhay ay sadyang ganyan..
umaasa ang nag-iisa niyang prinsesa na naging mabuti siyang anak sa kanyang yumaong ama..
No comments:
Post a Comment